-
De drie vragen die iedereen met anorexia zichzelf moet stellen
Je wilt herstellen. De anorexia wil je hiervan weerhouden, want ze heeft er veel bij te winnen als jij in het gareel blijft lopen. En jij denkt mogelijk ook dat je je veiligheid, zekerheid en houvast kwijtraakt als je de anorexia loslaat. Niets is minder waar, want je krijgt er zoveel moois voor terug. Je krijgt je leven terug. Jouw leven. Ik kan herstellen. Jij kan herstellen. De weg ernaar toe (dwars door de angst heen) is allerminst gemakkelijk, maar wel mogelijk. Om je te helpen, heb ik drie essentiële vragen geformuleerd die je kunnen helpen op de weg naar herstel. De drie vragen Wat je nu belangrijk vindt, doet…
Dit vind je misschien ook leuk
Anorexia en eenzaamheid
De knop om: hoe anorexia je leven overneemt + 4 tips
7 anorexia recovery survival tips
-
Toestemming vragen om te eten
Toen ik eenmaal actief besloten had om te gaan herstellen, kreeg ik te maken met een apart ‘bijverschijnsel’: ik ging de mensen in mijn omgeving (mijn man en ouders) toestemming vragen om te eten. Niet als het ging om mijn ‘standaard’ maaltijden, maar als het ging om iets daarbovenop. En dit waren meestal suikerrijke of vetrijke voedingsmiddelen, zoals een stuk appeltaart, een Sundae ijsje (met extra karamelsaus) van de Mac of pizza. Ik, als volwassene, vroeg aan een andere volwassene óf ik iets mocht eten. In mijn geest klonk dit heel logisch, maar als ik er nu op terugkijk, denk ik: waar was ik mee bezig? Waarom deed ik dat?…
-
Mijn dieptepunten
In deze blog wil ik een aantal van mijn dieptepunten delen. Niet om zielig te doen. Niet om medelijden op te wekken. Ik wil je waarschuwen en hopelijk voorkomen dat het bij jou zo ver komt dat je niet meer kunt doen wat je graag wilt doen, of dat je je eigen herstel saboteert. Als ik terugdenk aan mijn dieptepunten, realiseer ik me dat ik echt niet door had hoe ziek ik was. Ik dacht dat het met mij wel meeviel en dat ik nog lang niet dun genoeg was. De werkelijkheid was anders. Dood Ik ben regelmatig gewaarschuwd door familie en vrienden dat ik dood zou gaan als ik…
-
7 tips om te praten over hoe het werkelijk met je gaat
Je hoofd zit vol gedachten, je lijf vol gevoelens. Je barst bijna uit elkaar en zou er zó graag over willen praten. MAAR je denkt: ‘Zo erg is het niet’, ‘Het gaat wel weer over’, ‘Ik wil de ander niet lastigvallen’. Deze gedachten houden je tegen om te krijgen wat je zo nodig hebt: een luisterend oor en steun. Als je de ander niet durft te vragen of hij/zij tijd voor je heeft, draai de situatie dan eens om. Hoe zou jij het vinden als de ander persoonlijke zaken met jou deelt? Zou je daar voor open staan, of niet? Natuurlijk! Waarom zou de ander, zeker als je hem/haar (goed)…
-
Leven is eng, of niet?
Ik merkte het een aantal maanden geleden: ik maakte een grapje en moest hier zelf heel hard om lachen. Voor het eerst sinds lange tijd hoorde ik mezelf weer écht lachen. Een lach die diep vanuit mijn binnenste kwam en die echt en oprecht was. Ik voelde me weer even mezelf, een mens. De anorexia was mijlenver weg op dat moment. Ze deed er niet toe. Waarom zou ze? Ik had plezier en ik dacht geen moment aan eten, bewegen of aan mijn lijf. Ik ervoer alleen de grote glimlach op mijn gezicht. Even was het leven niet eng, maar gewoon fijn. Angst om te leven Ik vond het eng…
Dit vind je misschien ook leuk
6 manieren om aardig te zijn tegen jezelf
Toestemming vragen om te eten
Stop met jezelf voor de gek houden!
-
Stop met jezelf voor de gek houden!
Herstellen is een lastig, zwaar en eenzaam proces. De anorexia doet haar best om het je hierbij zo moeilijk mogelijk te maken. Hierdoor ontstaan gedragingen die de indruk wekken dat je goed bezig bent met je herstel, maar in werkelijkheid houd je jezelf (en anderen) voor de gek. Je saboteert je herstel. Wat kun je doen om werkelijk te herstellen? Voorbeelden van sabotage Er zijn heel veel manieren waarop je je herstel kunt ondermijnen. Ik heb er een aantal opgeschreven, maar je kent er vast veel meer. Light producten blijven gebruiken omdat ze zo ‘lekker’ zijn. Een foto plaatsen van je magere voorkomen en zeggen dat het zo goed met…
Dit vind je misschien ook leuk
50 redenen om te herstellen van anorexia
‘Vind je me dik?’
10 mythes over eetstoornissen ontmaskerd
-
Leven zonder anorexia
Kun je het je voorstellen, een leven zonder anorexia? Misschien nu niet, maar als je aan je herstel aan het werken bent, werk je toe naar een leven zonder eetstoornis. Een leven waarin je vrij bent om te doen en laten wat jíj wilt en waarbij de stem van de anorexia niet je wegwijzer en steunpilaar is. Want 1. De anorexia wijst je de verkeerde kant op en 2. Anorexia is geen steunpilaar, dat zijn de mensen om je heen. Je leven kan veranderen. Je bent krachtig, eigenwijs en slim genoeg om het tij te keren. Een leven zonder anorexia is zoveel mooier. Dit is een blog vol hoop. Er…
-
‘Ik moet bewijzen dat ik echt anorexia heb’
Ik was stiknerveus toen ik mijn eerste intake had bij de afdeling eetstoornissen. In de tijd voorafgaand aan dit gesprek deed ik mijn best om nog meer af te vallen. Ik wilde immers niet dat ze zouden denken dat er met mij niets aan de hand was, en dat ik zelfs uitgelachen zou worden omdat ik nog zo ‘dik’ was. Ik moest bewijzen dat ik echt anorexia had. Dan pas zou ik hulp verdienen. Dan pas was mijn ‘case’ urgent genoeg. En, achteraf bezien, was het natuurlijk nooit goed genoeg. Ik overtuigde mezelf ervan dat er niets aan de hand was met mij (en dat die hele intake een farce…
Dit vind je misschien ook leuk
Ik móet bewegen. Over omgaan met bewegingsdrang
De drie vragen die iedereen met anorexia zichzelf moet stellen
Leven is eng, of niet?
-
Als anderen denken dat je beter bent
Terwijl ik worstel met mezelf en mijn veranderende lijf, krijg ik regelmatig reacties van anderen. ‘Je ziet er goed uit!’ hoor ik vooral. Ik weet nog steeds niet wat ik hierop moet zeggen, behalve ‘dankjewel’. Een reactie die ik heel moeilijk vind om te horen is dat ik ‘beter’ ben in de ogen van de ander. Beter? Ik? Je moest eens weten hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat. Je moest eens weten wat een strijd ik dagelijks lever. Ja, ik ben aangekomen. Ja, ik eet gewoon, maar dat betekent niet dat ik beter ben. Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af: ‘Waarom vind ik het zo…
-
‘Ik ben bang om de anorexia los te laten’
Ik wilde ergens goed in zijn. Ik wilde dun zijn en hierin uitblinken. Ik moest steeds minder wegen en daarvoor steeds minder eten en meer bewegen. Dit was het allerbelangrijkste in mijn leven. Het was, ironisch gezegd, van levensbelang. Maar, wat bracht het me? In het begin ervoer ik voldoening, omdat het me lukte om mijn gewicht te controleren. Ik had het gevoel dat ik iets kon. Dat ik iets voorstelde. Daarbij had ik iets om me op te focussen. Naarmate de tijd verstreek, nam de anorexia steeds meer bezit van mijn geest. De voldoening verdween. Het tevreden gevoel ebde weg. Ik was helemáál niet goed in dun zijn. Ik…
