Psyche

10 mythes over eetstoornissen ontmaskerd

Er zijn verschillende mythes over eetstoornissen, die heel hardnekkig zijn. Deze mythes leiden vaak tot onbegrip en leiden tot opmerkingen zoals: ‘Je kunt dat kleine stukje brood toch wel eten?’ of ‘Met jou is toch niets aan de hand? Je ziet er normaal uit’. Ik denk dat er meer begrip kan komen over eetstoornissen als er openheid is. En die openheid moet van beide kanten komen: van degene die aan de eetstoornis lijdt, en van de mensen om hem of haar heen. Ik heb 10 mythes op een rij gezet en kort uitgelegd waarom de betreffende gedachte niet klopt.

1. Een eetstoornis is een keuze

Aan de lijn gaan doen, of een dieet volgen, is een keuze. Deze keuze kan echter ontsporen en omslaan in een eetstoornis. Een eetstoornis is een psychische ziekte, geen keuze. Het overkomt je.

2. Een eetstoornis draait om eten

Het (niet) eten is een symptoom. Het gaat om het hebben van controle en onderdrukken van emoties.

3. Een eetstoornis is een manier om aandacht te krijgen.

Nogmaals, een eetstoornis is een psychische ziekte. Deze ziekte roept aandacht op, maar het is nooit zo dat iemand een eetstoornis ontwikkelt vanwege een gebrek aan aandacht.

4. Iemand met een eetstoornis is egoïstisch

Een eetstoornis neemt je leven over. Je kunt niet anders dan daarmee bezig zijn. Dat is niet omdat je niet aan anderen wilt denken of omdat je niet sociaal wilt zijn. Je wereld draait om de eetstoornis en, vooral, om onderliggende pijn, een gebrek aan zelfvertrouwen en aan zelfwaardering.

5. Een eetstoornis is gewoon een fase waar iemand doorheen moet.

Het is geen fase, het is een psychische ziekte met het hoogste sterftecijfer van alle psychische ziekten.

6. Als je een normaal BMI hebt, kun je geen eetstoornis hebben.

Het grootste gedeelte van de mensen met een eetstoornis valt in deze categorie. Dat zegt niet dat ze geen eetstoornis hebben. Je hoeft niet graatmager te zijn om van een eetstoornis te kunnen spreken.

7. Als je bloeduitslagen er normaal uitzien, is er niets aan de hand.

De uitslag van een bloedonderzoek vertelt heel weinig over hoe iemand eraan toe is. Het kan heel slecht gaan, maar toch kunnen de uitslagen normaal zijn. Het lichaam is heel goed om zich aan te passen aan de omstandigheden. Laat je dus niet voor de gek houden door normale waarden.

8. Als je een eetstoornis hebt, ben je blank, een meisje en puber.

Eetstoornissen discrimineren niet. Niet in ras, niet in leeftijd en niet in geslacht. Er zijn kinderen van 8 jaar met een eetstoornis en volwassenen van 51 jaar die een eetstoornis hebben. En eetstoornissen kunnen voorkomen bij alle rassen en zowel bij jongens/mannen als meisjes/vrouwen.

9.  Als je een eetstoornis hebt, zie je er ziek uit.

Je lichamelijke conditie kan in gevaar zijn en toch kun je er ‘normaal’ uitzien. Je kunt aan de buitenkant niet zien wat er zich vanbinnen bij iemand afspeelt. Denk aan osteopenie, problemen met het gebit, bloedarmoede, onvruchtbaarheid etc.

10. Als je menstrueert, heb je geen eetstoornis.

Dit kenmerk is uit de DSM-V gehaald. Je kunt menstrueren als je BMI laag is. Dit zegt niets over hoe ziek je bent. Je hebt nog steeds een eetstoornis. Daarbij komt dat je met dit criterium het percentage mannen, dat aan een eetstoornis leidt, uitsluit.

Ken jij nog meer mythes die we samen kunnen ontmaskeren?

4 reacties

    • mail@anorexiablog.nl

      Dag Rik, ik begrijp je reactie. Het gedrag van iemand met anorexia is zeker egoïstisch te noemen. Alles draait om hem/haar en de AN. Ik denk echter dat iemand met anorexia in wezen niet egoïstisch is, maar dat zijn/haar leven zo wordt gedicteerd door de AN, dat dit alles overneemt en dat er daardoor nauwelijks oog meer is voor anderen. Groetjes, Heleen

  • Rik

    Dag Heleen,

    Dat is te gemakkelijk. Er zullen mensen met anorexia zijn die in wezen niet egoïstisch zijn, zoals er ook zat zijn die dat wel degelijk zijn. Stellen dat iemand met anorexia niet egoïstisch is, is wel een enorme generalisatie in naam van de mantel der liefde. Ik vind dat niet correct, want zo kan iedereen alles goed praten. Ik heb immers een excuus, want ik heb anorexia.
    Het is gewoon een feit dat men vaak ontzettend veel schade berokkend, juist bij mensen die ze liefhebben. Dat zal enorm pijnlijk zijn om te horen, terwijl je al heel erg worstelt, maar dat maakt het niet minder waar. Uiteindelijk is de angst en pijn van een naaste minder groot dan die van jou, minder pijnlijk, van ondergeschikt belang. Dat een geliefde – een moeder, een nog onschuldig broertje of zusje – eraan onderdoor gaat, is gewoon een consequentie van het gedrag en valt echt niet goed te praten onder het mom van “ik heb nou eenmaal anorexia, ik kan er niets aan doen”.

    • mail@anorexiablog.nl

      Hoi Rik,
      Ik denk dat je er niet voor kiest om egoïstisch te zijn als je AN hebt. Het is inherent aan de ziekte. Voor mij gold dat het voelde alsof ik geen keuze had dan de anorexia volgen. Ik was alleen maar bezig met afvallen. Anorexia is geen excuus of dekmantel, net zo min als het een keuze is. Dit betekent niet dat iemand met anorexia ‘er niets aan kan doen’. Hij/zij is de enige die de eerste stappen naar herstel kan zetten. Naasten van iemand met anorexia worden vaak vergeten en dat is kwalijk, want zij lijden net zo hard mee.
      Groetjes,
      Heleen

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *