-
Als anderen denken dat je beter bent
Terwijl ik worstel met mezelf en mijn veranderende lijf, krijg ik regelmatig reacties van anderen. ‘Je ziet er goed uit!’ hoor ik vooral. Ik weet nog steeds niet wat ik hierop moet zeggen, behalve ‘dankjewel’. Een reactie die ik heel moeilijk vind om te horen is dat ik ‘beter’ ben in de ogen van de ander. Beter? Ik? Je moest eens weten hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat. Je moest eens weten wat een strijd ik dagelijks lever. Ja, ik ben aangekomen. Ja, ik eet gewoon, maar dat betekent niet dat ik beter ben. Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af: ‘Waarom vind ik het zo…
Dit vind je misschien ook leuk
Hoe bied je tegenwicht aan perfectionisme?
Ik móet bewegen. Over omgaan met bewegingsdrang
Dealen met de drang om te compenseren
-
‘Ik ben bang om de anorexia los te laten’
Ik wilde ergens goed in zijn. Ik wilde dun zijn en hierin uitblinken. Ik moest steeds minder wegen en daarvoor steeds minder eten en meer bewegen. Dit was het allerbelangrijkste in mijn leven. Het was, ironisch gezegd, van levensbelang. Maar, wat bracht het me? In het begin ervoer ik voldoening, omdat het me lukte om mijn gewicht te controleren. Ik had het gevoel dat ik iets kon. Dat ik iets voorstelde. Daarbij had ik iets om me op te focussen. Naarmate de tijd verstreek, nam de anorexia steeds meer bezit van mijn geest. De voldoening verdween. Het tevreden gevoel ebde weg. Ik was helemáál niet goed in dun zijn. Ik…
-
‘Vind je me dik?’
Deze vraag heb ik zo vaak gesteld aan mijn naasten. Zo vaak. Meerdere keren per dag. Ik was een hangende grammofoonplaat en wat de ander ook zei, het antwoord was nooit goed. Als mijn man zei dat ik niet dik was, hoorde ik: ‘je bent niet dun’. Als hij zei dat ik er gezonder uitzag, hoorde ik: ‘je bent dik’. En ja, zo vertaalde ik alles negatief in mijn door anorexia bezette geest. Als iemand tegen me zei dat ik dun was, zei ik: ‘Ik ben helemaal niet dun!’ Of: ‘Je hebt me nog nooit naakt gezien, dus dat kun je niet weten.’ Of: ‘Je durft me zeker niet de…
-
Dit is een triggerende blog
Armen met infusen. Neuzen met sondes. Borden waar nauwelijks eten op ligt. Voor- en na (de anorexia) foto’s. Jonge vrouwen die hun (strakke) outfit showen en tegelijkertijd hun magerte laten zien. Allemaal beelden die ik op Instagram voorbij zie komen en die mij triggeren. Ik vraag me bij dergelijke posts af wat de ander nu werkelijk wil. Sympathie, complimenten, medeleven? En ik vraag me af of diegene door heeft hoe zeer ze anderen kan triggeren. Hoe help je jezelf of anderen door dergelijke foto’s te plaatsen? Ik denk dat het goed is als we ons allemaal eens achter de oren krabben en nadenken over het effect en de reikwijdte van…
