4 helpende gedachten als de anorexia aan je trekt

Ik vind het elke dag weer een uitdaging om tegenwicht te bieden aan wat de anorexia me vertelt. Het voelt als touwtrekken met een onzichtbare tegenstander. Deze tegenstander vult mijn geest met gedachten waarvan ze me wil doen geloven dat ze me verder helpen: neem die koek niet, neem de light variant, laat dat stukje eten liggen, ga sneller lopen. Zo vermoeiend en het brengt me nergens. Ik trek aan het touw, zij trekt en omdat de anorexia zo sterk is, is de kans groot dat ik aan het kortste eind trek. Maar dat wil ik helemaal niet! En jij vast ook niet. Daarom heb ik vier helpende gedachten opgeschreven die ik de revue laat passeren als de anorexia aan me trekt. Ik hoop dat ze jou ook helpen!

1. Anorexia maakt me niet gelukkig

De anorexia zorgt dat ik aftakel, steeds minder kan, steeds minder wil, steeds minder voel. Dit hou ik in gedachten als de anorexia aan me trekt en me mee wil zuigen in haar duisternis. Ik wil doen waar ik blij van word, ik wil werken, ik wil deelnemen aan het sociale leven, ik wil fijne momenten delen met mijn gezin. Anorexia biedt geen perspectief op een gelukkig leven. Er zit geen geluk in weinig eten, een lege maag, zoveel stappen per dag lopen of het bereiken van een gevaarlijk laag gewicht.

2. Ik wil niet kwijtraken wat ik heb opgebouwd

Als ik de anorexia de baas laat zijn en mijn leven laat bepalen, is de kans groot dat ik verwijderd raak van wat me lief is. Als ik bijvoorbeeld te veel afval, is een opname onvermijdelijk. Ik heb een aantal opnames achter de rug en ik weet dat ik me nog eenzamer voel zonder de aanwezigheid van mijn gezin. Daarbij komt dat anorexia ertoe leidt dat ik nauwelijks contacten kan onderhouden omdat ik er gewoonweg de energie niet voor heb, niets onthoud en weinig voel. Ik merk ook dat de rek er steeds meer uitgaat bij mijn steunsysteem. Het is voor hen zwaar om mij te missen en te zien lijden en strijden. Dat wil ik hen helemaal niet aandoen! Ik wil er echt kunnen zijn voor de mensen om wie ik geef en die om mij geven.

3. Anorexia biedt me niet wat ik nodig heb

Op de momenten dat de anorexia mij stevig in haar greep heeft, geloof ik werkelijk dat zij me verder kan helpen in mijn leven. Dat haar regels mijn de controle geven waar ik naar verlang. In feite neemt ze me alles af en heb ik geen enkele controle. Ik doe gewoon wat de anorexia me opdraagt en volg haar regels, niet de mijne. Maar ik weet dat anorexia me niet biedt wat ik nodig heb. Ik wil mijn eigen keuzes kunnen maken, mijn hart volgen en in staat zijn om liefde te ontvangen en geven. En ja, daar hoort ook bij dat ik de volle verantwoordelijkheid neem voor mijn leven. Ik ben de stuurvrouw en zal af en toe te veel naar links of rechts sturen, maar ik sta aan het roer. Fouten of verkeerde inschattingen maken hoort bij het leven. Daar leer ik van, en dit brengt me verder. Anorexia leert me alleen maar dat ik niet mag bestaan als mens. Een pijnlijke les waar ik op geen enkele manier beter van word.

4. Ik mag steun of hulp vragen

Anorexia hebben is een eenzame strijd, maar ik hoef het niet alleen te doen. Ik mag steun vragen aan mensen die om me geven en hulp vragen aan mijn therapeut. Het helpt me om hun gezonde gedachten te horen en deze tegenover de woorden te plaatsen die de anorexiastem me laat horen. Daarnaast is het ook gewoon fijn om even niet alleen te zijn, een knuffel te krijgen of te horen wat ik wél kan, wél doe en heb bereikt in mijn herstel.

Ik hoor graag jouw helpende gedachten!