9 dingen die je naasten over anorexia zouden moeten weten

Anorexia is niet alleen een worsteling met en voor mezelf, maar ook voor mijn naasten. Ik lijd en zij lijden mee, vooral omdat ze zich machteloos voelen. Het is niet altijd gemakkelijk om open en eerlijk te praten over wat er in je geest gebeurt. Ik hoop dat deze blog jou en je naasten kan helpen tijdens je weg naar herstel. Al is het maar dat er een open en eerlijk gesprek plaatsvindt over hoe het werkelijk met je gaat en wat je van je naasten verwacht.

1. Ik vind mezelf dik. Dat betekent niet dat ik jou dik vind.

Ik weet dat jij mij anders ziet dan ik mezelf zie. Ik zie mezelf als (te) dik. Jij ziet mij als (te) dun. Ik vergelijk mezelf met anderen die dunner zijn dan ik, of waarvan ik dénk dat ze dunner zijn dan ik. Als ik naar jou kijk, zie ik gewoon een mens. Een mens om wie ik geef. Ik zie geen dik of dun. Ik zie jou. Kon ik ook maar zo onbevooroordeeld naar mezelf kijken.

2. Mijn gewicht is toegenomen. Dat betekent niet dat ik beter ben.

Je bent blij dat mijn gewicht is toegenomen. Je denkt dat het beter met me gaat. Maar, in mijn hoofd is het nog een grote chaos en probeer ik grip te krijgen op de situatie. Ik heb moeite met gewichtstoename en de anorexiastem in mijn hoofd doet haar best om me weer af te laten vallen. Het blijft een strijd, dag in, dag uit.

3. Ik begrijp dat je het niet begrijpt.

Anorexia is niet te begrijpen. Ik vind het ook moeilijk om uit te leggen. Het gaat er om dat ik controle probeer te krijgen over mijn emoties en leven. Ik probeer een richting te vinden, een weg, maar ik vrees dat ik het verkeerde pad ben ingeslagen. Een stem in mijn hoofd, die ik de anorexiastem noem, dicteert de hele dag door wat ik wel en niet mag. Ze is als een zeer strenge lerares, die je straft als je niet doet wat ze zegt. Ik begrijp dat je dit niet begrijpt. Je hoeft het ook niet te begrijpen, als je mijn strijd maar ziet en me wilt steunen zoveel je kan.

4. Anorexia gaat over zoveel meer dan over eten en gewicht.

Ik ben de hele dag bezig met wel of niet eten en hoeveel ik weeg. Dat is wat je ziet. Maar dat is niet waar het om draait. Dat is het symptoom van deze ziekte. Ik voel me enorm onzeker en heb een negatief zelfbeeld. Ik zoek naar houvast, naar grip, en de anorexia geeft me deze. Ik weet dat het geen echte houvast is, maar het voelt wel zo.

5. Ik wil wel eerlijk zeggen hoe het gaat, maar ik durf dit soms niet.

De strijd in mijn hoofd is soms zo naar, dat ik niet tegen je durf te zeggen wat er in me omgaat. Ik mag vaak ook niet zeggen waar ik mee bezig ben. Dat is een vorm van verraad naar de anorexia toe. Ze wil niet dat je weet wat ze me oplegt en verbiedt. Ik wíl echt wel praten, graag zelfs, want ik heb het moeilijk. Wil je me helpen? Gewoon door te vragen hoe het gaat. Ik zal mijn best doen om eerlijk te zeggen hoe het ervoor staat, maar respecteer het ook als ik niet kan praten.

6. Activiteiten, die voor jou normaal zijn, zijn voor mij een opgave.

Voor jou is het heel normaal om met je vriendinnen naar een eetcafé te gaan, of om boodschappen te doen. Voor mij zijn dit soort uitstapjes een ware opgave. Het zijn plekken waar ik omgeven ben door voedsel en dus door keuzes, die ik onmogelijk kan maken. Ik wil echt wel meegaan en niet moeilijk doen over voedingsmiddelen of calorieën, maar ik kan het niet. Nog niet.

7. Hoe graag je de anorexia ook voor me wilt ‘oplossen’, dat gaat niet.

Ik waardeer hoezeer je betrokken bij me bent, en ik weet dat je de anorexia dolgraag weg zou willen nemen, maar dat gaat niet. Deze ziekte is een onderdeel van mij en ik ben de enige die hieraan kan werken. Ik weet dat ik stappen moet zetten en happen moet nemen. Ik vind het alleen zo ongelofelijk moeilijk. Ik vind het fijn dat je me wilt steunen en er voor me wilt zijn. Meer vraag ik ook niet. Dat is al zoveel waard.

8. Herstel verloopt nooit perfect.

Ik zal niet van de ene op de andere dag beter zijn, of herstellen en nooit meer terugvallen. Mijn herstelproces zal in die zin nooit perfect verlopen. Het gaat gepaard met vallen en opstaan. Ik wil weer ten volle leven en plezier hebben, maar dat zal me de ene dag beter lukken dan de andere. Ik hoop dat je dat begrijpt.

9. Ik heb je steun nodig, ook al weet ik soms niet hoe ik hierom moet vragen.

Ook al moet ik zelf stappen zetten, ik heb behoefte aan steun. Ik durf hier alleen niet altijd om te vragen omdat ik me een last voel en niet steeds hetzelfde verhaal wil vertellen. Ik weet dat ik je soms van me afduw, maar dat doet de anorexiastem in mijn hoofd. Ze wil dat je je nergens mee bemoeit. Maar, ik wil wel dat je er voor me bent. Dat je naar me luistert, zodat ik me gehoord en gezien voel. Weten dat jij er voor me bent sterkt me in de strijd tegen de anorexia.