Als anderen denken dat je beter bent

Terwijl ik worstel met mezelf en mijn veranderende lijf, krijg ik regelmatig reacties van anderen. ‘Je ziet er goed uit!’ hoor ik vooral. Ik weet nog steeds niet wat ik hierop moet zeggen, behalve ‘dankjewel’. Een reactie die ik heel moeilijk vind om te horen is dat ik ‘beter’ ben in de ogen van de ander. Beter? Ik? Je moest eens weten hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat. Je moest eens weten wat een strijd ik dagelijks lever. Ja, ik ben aangekomen. Ja, ik eet gewoon, maar dat betekent niet dat ik beter ben. Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af: ‘Waarom vind ik het zo erg als mensen termen als ‘er goed uitzien’ en ‘beter’ gebruiken? Het is toch juist de bedoeling dat het goed met me gaat en dat ik er gezond uitzie en niet ziekelijk en mager? Hoe zit dat dan? Tijd om mezelf eens toe te spreken (en hopelijk helpt dit jou ook!)

Het kost tijd

Het is eigenlijk heel eenvoudig: ik heb de anorexia nog niet helemaal achter me kunnen laten. Ik loop de ‘rocky road’ richting recovery. Anorexia is niet iets wat je zomaar even van je af schudt. Anorexia is zo indringend en zo alles bepalend, dat het tijd kost om lichaam en geest op een lijn te krijgen. Mijn lijf is veranderd in de zin dat ik er gezonder uitzie. De ingevallen wangen zijn verdwenen, de uitstekende heupbeenderen zijn bedekt met een laag vet en vel. Precies zoals het hoort. In mijn gedachten heeft de anorexia nog een stem, maar ik handel er niet meer naar.

Goed bedoeld

Andere mensen bedoelen het goed als ze me een compliment geven over hoe ik eruit zie. Dat realiseer ik me terdege. Ze hebben gezien hoe ik eraan toe was toen het ronduit slecht met me ging. Van sommigen weet ik dat ze geschrokken zijn van hoe ik eruit zag. Dan is het alleen maar lief en logisch dat ze iets positiefs zeggen over mijn ‘huidige vorm’. Ik vind het echter moeilijk als ik de indruk krijg dat iemand denkt dat ik nu beter ben. Dat de anorexia verleden tijd is. Anorexia bestaat niet bij de gratie van een dun lichaam. Het is een psychische ziekte, een copingmechanisme en het is zo zwaar als dit mechanisme wegvalt. Het betekent namelijk dat ik andere coping strategieën in moet zetten om mijn leven te leiden (niet: lijden). Denk bijvoorbeeld aan praten over mijn gevoelens i.p.v. urenlang gaan wandelen om te onderdrukken wat ik voel. Denk aan afleiding zoeken als ik een teleurstelling ervaar i.p.v. minder gaan eten of een maaltijd overslaan.

Geen prioriteit

Ik weet dat de anorexia aan het woord is als ik ‘struikel’ over positieve opmerkingen van anderen. Zo zei pas iemand tegen me dat ik er goed uitzag. Ik verontschuldigde me door te zeggen: ‘ja, er zitten wat kilo’s bij’. De ander reageerde: ‘Dat bedoel ik niet, ik bedoel je uitstraling.’ Het zijn mijn invullingen die met mijn geest aan de haal gaan. Anderen, en zeker mensen die me kennen, zijn er niet op uit om me te kwetsen. Ze leven met me mee en doen dit op hun eigen wijze. En ja, soms komt iemand wat onhandig uit de hoek. Maar, ik weet dat de intentie goed is. En daarbij is het goed om me te realiseren dat andere mensen helemaal niet bezig zijn met mogelijke vetrollen aan mijn lijf. Ze zijn veel te druk bezig met zichzelf, met hun eigen leven en hun eigen lijf. Het is eigenlijk vreemd dat ik denk dat mijn lijf ook een prioriteit voor anderen zou zijn. Dat is pure projectie en invulling. De ander is helemaal niet bezig met hoe (dik) ik of jij ben(t). Waarom zou het voor de ander zo belangrijk zijn? Daar is geen enkele reden voor.

Betekenisvol leven

En waarom maak ik mijn lijf tot de hoofdzaak van mijn leven? Daar draait het helemaal niet om. Het gaat om mijn acties, om wat ik doe om mijn leven zinvol te maken en betekenis te geven. Het gaat erom dat ik er ben voor de mensen die er toe doen in mijn leven. Steeds maar bezig zijn met mijn lijf en dat extra onsje vet is geen leven. Zo wil ik mijn leven ook helemaal niet leiden. Ik wil ertoe doen, en niet omdat ik zogenaamd goed ben in dun zijn. Ik wil ertoe doen omdat ik mezelf ben. En dat gun ik jou ook.

Ik hoor graag je reactie op deze blog!