Psyche

Concurrentiestrijd in de kliniek

Toen ik naar een kliniek voor eetstoornissen ging, zag ik hier tegenop. Logisch, want ik liet huis en haard achter om opgenomen te worden. Tegelijkertijd keek ik er naar uit om anderen te ontmoeten die met anorexia worstelden. Ik verwachtte steun en openheid. Ik verwachtte dat ik me minder eenzaam zou voelen in mijn strijd. Ik had niet verwacht dat ik zoveel te maken zou krijgen met concurrentiestrijd tijdens mijn opname.

Brood in stukjes

Tijdens de eerste broodmaaltijd viel me direct op dat sommigen hun brood in heel veel kleine stukjes sneden, dat anderen geen boter smeerden en dat weer anderen hun boterham zo dun mogelijk belegden. Ik merkte dat ik dacht dat zij echt ziek waren omdat ik mijn brood in vier stukken sneed, en dat was het. Ik deed er ook geen half uur of uur over om die paar stukjes op te eten. Ik was zo klaar. Later leerde ik om langzamer te eten omdat het best lang duurt als je 25 minuten op je groepsgenoten moet wachten. Dan kun je maar beter iets ´te doen´ hebben.

Een sonde

Ik merkte dat ik jaloers was op de groepsgenoten die, in mijn beleving, dunner waren dan ik, of die vaker bloed moesten prikken. Ik kreeg al heel snel het gevoel dat er met mij niets aan de hand was, en dat ik een faalanorect was. En toen zag ik voor het eerst een groepsgenote met een sonde. Ik schrok ervan, want ik had dit nog nooit gezien. ´Dan moet het wel heel slecht met je gaan,´ dacht ik bij mezelf. Ik had er geen idee van dat ik, tijdens een andere opname, ditzelfde effect teweeg zou kunnen brengen bij anderen, omdat ik ook een sonde had. Ik voelde me er niet anders, beter of specialer door. Ik ervoer vooral ongemak en schaamte.

Dunner dan dun

Als er een nieuwe opname kwam, werd er direct gekeken hoe dun ze was. Het was een soort concurrentiestrijd waarbij het recht van de dunste gold. Als ´de nieuwe´ zijn of haar bord niet leegat, was er irritatie, want ´wij moeten wel ons bord leegeten´. Zolang ´de nieuwe´ deed wat er van hem/haar verwacht werd, was het goed. Anders vormde hij/zij een enorme trigger voor de anderen die meer moesten eten.

Focus op jezelf

Die onderlinge concurrentiestrijd ís er. Maar, dat betekent niet dat het jouw herstel in de weg hoeft te staan. Het gaat erom dat je je blijft focussen op jezelf en jouw doelen voor herstel. Het is geen survival of the thinnest. Het is geen keuze voor overleven. Het is kiezen voor het leven. Je wilt immers weer deel kunnen nemen aan het normale, sociale leven. Het gaat niet om minder wegen en lage getallen op de weegschaal. Het gaat erom dat je je gelukkig en tevreden voelt.

Richt je niet te veel op anderen

Deze tip vloeit voort uit de vorige. Het is fijn om anderen in de groep te ondersteunen bij hun problemen, om mee te leven en om mee te denken. Maar, alle tijd die uitgaat naar een ander, gaat niet naar jezelf. Het kan dus een soort dekmantel zijn om niet aan jezelf te werken. Het is goed en prettig om anderen te helpen, maar hou je grenzen en je eigen doelen in de gaten. 

Blijf in contact

Een andere tip, die ik je wil geven, is om te blijven praten over hoe je je voelt. Ik sprak elke dag met de verpleging over hoe ik me voelde, wat ik ervoer en ook over hoe lastig ik de concurrentiestrijd vond. Die gesprekjes luchten me op en hielpen me om me op mezelf te richten. Ook sprak ik met mijn beste vriendin over mijn strijd en zij kon en kan heel goed relativeren en me erop wijzen dat het gaat om míjn proces en mijn ontwikkeling. En zo is het.

Eigen proces

Tot slot: iedereen heeft zijn/haar eigen (herstel)proces. De een herstelt sneller dan de ander. Dit kan onder andere te maken hebben met de leeftijd waarop de anorexia begon, de duur van de anorexia en bijkomende problemen of stoornissen. Daarbij: je kent het verhaal van de ander niet. Je weet niet wat hij/zij heeft meegemaakt en welke doelen hij/zij heeft. Je ziet alleen de buitenkant en het is de kunst om hier niet over te oordelen. Leer de ander kennen zodat je hem/haar en zijn/haar keuzes beter kunt begrijpen.

Heb jij concurrentiestrijd ervaren tijdens een groepsbehandeling?

2 reacties

    • mail@anorexiablog.nl

      Hoi Eric,

      Bedankt voor je compliment!
      Als ik iets aangaf bij de verpleging, gaven ze uitleg of ze zeiden dat het een individuele behandeling betrof, en dat de afspraken voor iedereen anders waren. Wat ik ook meemaakte, is dat groepsgenoten werden aangesproken door de verpleging, bijvoorbeeld als ze te bloot gekleed gingen (in de zomer) en op die manier anderen konden triggeren.

      Groetjes,
      Heleen

Laat een antwoord achter aan mail@anorexiablog.nl Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *