De waarheid over herstellen van anorexia

Anorexia vervuilt je geest met leugens. Ze laat je geloven dat je haar nodig hebt om je leven te leiden. Dat je dun moet zijn om je gelukkig te voelen. Dat je meer af moet vallen om beter in je vel te gaan zitten. Ik geloofde deze leugens. Ik dacht dat de anorexia me de waarheid vertelde. Als je iets maar vaak genoeg hoort, ga je het geloven en raak je ervan overtuigd dat het waar is. Ik weet inmiddels dat de anorexia een leugenaar is. Ze maakt loze beloften. Maar wat is dan wel de waarheid? Ik heb zes waarheden voor je op een rij gezet.

1. Herstellen gaat niet zonder veranderingen

Ik dacht altijd dat ik mijn oude, vertrouwde eetstoornisgewoonten vast kon houden en tegelijkertijd kon herstellen. Ik had het zo mis! Om werkelijk te herstellen, zijn er veranderingen nodig. Veranderen is eng, maar de anorexiastem blijft even krachtig als jíj niets verandert. Er is de ondervoeding, die effecten heeft op je lijf en op je denken en gevoel en er is de anorexia, het dwangmatig controleren van wat je binnenkrijgt. Samen overschreeuwen ze je als je ze niet het zwijgen oplegt, door te eten. Veranderingen breng je niet even aan, dat is een proces. Je moet stappen zetten. Dan pas gaan er dingen veranderen in je geest. Pas als je je lichaam en geest voedt, ontstaat er ruimte voor nieuwe ervaringen. Dan ontstaat er ruimte voor jou. Voor de persoon die volledig ingepakt is of was door de anorexia.

2. Het wordt beter

Het lijkt nu misschien niet zo, omdat je in een dal zit, maar je leven wordt beter. Zonder anorexia ziet je leven er veel mooier uit. Of misschien niet mooier, maar wel rijker. Er komt ruimte voor nieuwe ervaringen, nieuwe gevoelens, nieuwe gedachten. Niet alles draait om eten of niet eten. Er is meer in het leven. Het zal zwaar worden, want de anorexiastem is enorm krachtig en luid. Ze geeft zich niet zomaar gewonnen. Maar, het is mogelijk om je leven te verbeteren. Je moet door het taaie stuk heen om uiteindelijk te herstellen.

3. Er is altijd hoop

‘Ik hoop dat ik beter word.’ Denk je dit weleens bij jezelf of zeg je het hardop? Je hebt hoop (en moed!) nodig om te herstellen. Zonder hoop is er geen vooruitzicht, is er alleen maar duisternis. En je wilt juist uit die duistere put waar de anorexia je in heeft gezogen. Hoop doet leven. Blijf dus hopen op herstel. Hiermee zeg ik niet dat je maar moet wachten tot er iets verandert, want de veranderingen, die moet je zelf aanbrengen. Stapje voor stapje, hapje voor hapje. Maar dan kun je ook beter worden.

4. Er zijn mensen om je heen die je willen steunen

Ik voelde me vaak alleen met de anorexia. Ik sloot me af voor anderen, waardoor ik hun steun en pogingen om mij te helpen niet meer zag. Maar, er zijn altijd mensen die je willen helpen. Mensen die willen dat je herstelt. Die de oude jij weer terug willen zien. Die wachten tot je weer glimlacht en later weer voluit kan lachen, van binnenuit. Hou dus je ogen en hart open voor de mensen om je heen. Er zijn meer mensen die je willen steunen dan je nu mogelijk denkt. En als je niet zo bezig bent met je gewicht en eten, dat je zo beperkt (niet uit eten kunnen, niet bij vrienden op bezoek durven vanwege de hapjes en drankjes, enzovoorts) kun je ook weer echt contact voelen met anderen. En dat merken anderen ook. Dat gevoel krijg je terug.

5. Je verdient hulp

Wat de anorexiastem ook tegen je zegt, je verdient hulp. Of dit nu van familie en vrienden is, of van professionals. Misschien schaam je je voor de anorexia en de regels en rituelen die gewoonten zijn geworden. Misschien heeft de anorexia je ervan overtuigd dat je niets waard bent. Misschien denk je dat je ‘het zelf moet doen’. Of, je denkt dat je niet ziek genoeg bent. Je kunt dit niet alleen. De anorexia is veel te sterk. Ze laat zich niet door jou overmeesteren. Daar heb je anderen voor nodig, die je helpen om je te empoweren. Die je steunen op de moeilijke momenten, die je ferm toespreken, maar ook een knuffel geven als het je allemaal te veel wordt. Nogmaals: ieder mens verdient hulp. Jij ook!

6. Het herstelproces is als een ritje in de achtbaan

Herstellen verloopt nooit in een rechte, perfecte lijn naar boven. Het lijkt eerder op een ritje in de achtbaan, met ups en downs en soms ga je zelfs over de kop omdat je het niet meer ziet zitten. Het herstelproces heeft een grillig verloop: de ene keer gaat het beter of zelfs even goed en het volgende moment zit je midden in een terugval. Het hoort er allemaal bij. Dat is niet iets om jezelf voor op de kop te geven. Je werkt aan je herstel, daar gaat het om. En het wordt echt steeds beter, daar geloof ik in.