Dit is een triggerende blog

Armen met infusen.

Neuzen met sondes.

Borden waar nauwelijks eten op ligt.

Voor- en na (de anorexia) foto’s.

Jonge vrouwen die hun (strakke) outfit showen en tegelijkertijd hun magerte laten zien.

Allemaal beelden die ik op Instagram voorbij zie komen en die mij triggeren. Ik vraag me bij dergelijke posts af wat de ander nu werkelijk wil. Sympathie, complimenten, medeleven? En ik vraag me af of diegene door heeft hoe zeer ze anderen kan triggeren. Hoe help je jezelf of anderen door dergelijke foto’s te plaatsen? Ik denk dat het goed is als we ons allemaal eens achter de oren krabben en nadenken over het effect en de reikwijdte van onze posts.

Triggerende accounts

Ik volgde op Instagram diverse accounts die mij triggerden. Wat mij het meest triggert, zijn de posts van mensen die zeggen dat ze hersteld zijn, maar dit niet zijn. Hoe ik dit weet? Omdat ik zie hoe mager iemand is op de foto’s die ze post. Omdat ik zie hoe weinig eten er op het bord ligt. Omdat ik de ontwijkende gedachten en gedragingen herken, die in de toelichting staan. Ik schreef het al in een vorige blog, maar soms lijkt het alsof mensen (dit geldt ook voor mezelf) applaus verwachten omdat ze een havermoutreep eten in plaats van een hapje lucht. Soms lijkt het alsof mensen verwachten dat de fanfare op de stoep staat omdat ze een stukje appeltaart hebben gegeten. Zo werkt het niet. Werken aan je anorexiaherstel omvat veel meer dan die ene (extra) maaltijd of snack. En daarbij, wie zegt dat diegene die het eten, dat ze gefotografeerd heeft, echt op heeft gegeten? Of binnen heeft gehouden of niet heeft gecompenseerd? Er is zoveel dat je niet ziet op Instagram. Je ziet meer niet dan wel, durf ik te stellen.

Recovery coaches

En zelfs bij recovery coaches zie ik foto’s voorbijkomen die op mij een averechts effect hebben. Dan bedoel ik vooral de foto’s van wat ze eten. Ze zeggen dat het niet om eten gaat, maar laten wel zien wat ze eten. Voor mij rijmt dit niet. Daarbij vind ik:

• Niemand kan jou voorleven hoe je je leven moet leven.
• Niemand kan jou voorkauwen wat je moet eten, hoeveel, op welk tijdstip etc.

Ook een recovery coach niet. Jij bent de enige die weet wat jij werkelijk moet eten. Je bent niet van gisteren. De anorexia verstoort heel veel en ook je beeld van wat ‘normaal’ is qua porties, maar ergens, diep vanbinnen, weet je heel goed hoeveel voldoende is. Je lichaam geeft haarfijn aan wat het nodig heeft. Ik weet uit ervaring dat je honger- en verzadigingsgevoel op een gegeven moment verstoord zijn. Dan is een eetlijst handig, want deze geeft houvast. Maar naarmate je verder komt in je herstelproces, neemt je lichaam het weer over. Het geeft al signalen. Probeer hier naar te luisteren. En, neem anders van mij aan, dat je lijf gewoonweg honger heeft en eten tot zich wil nemen. Wat ik wil zeggen, is dat niemand jou voor kan schrijven wat je precies nodig hebt. Ook recovery coaches niet. Ze zeggen er wel bij dat ieder lichaam anders is en dat ze ‘slechts’ een voorbeeld zijn, maar ik denk dat je je moet laten leiden door je gezonde verstand. Ga niet klakkeloos nadoen wat een ander doet. Volg je eigen pad.

Kijken en vergelijken

Het is niet mijn intentie om een negatieve blog te schrijven. Het is mijn bedoeling om bewustwording te creëren. Bewustwording over het effect van je posts op anderen. Ik denk dat als je anorexia hebt, je soms niet in staat bent om in te schatten welk effect jouw foto’s hebben op anderen. Je geest is vertroebeld en je ziet je lijf niet zoals het er werkelijk aan toe is. Dit doet de anorexia met je geest. Je ziet niet in hoe ziek je bent. Dit is een onderdeel van het ziekteproces en daar kun je niets aan doen. Wat je wel kunt doen, is niets te posten waar je zelf ook door getriggerd zou worden. Voor mij geldt dat anorexia heel erg over ‘kijken en vergelijken’ gaat. En het oordeel over wat ik zie, valt meestal in mijn nadeel uit. Wellicht herken je dit? Ik kan niet voorkomen dat anderen iets plaatsen wat mij triggert. Ik kan mezelf wel beschermen. Simpelweg door mensen te ontvolgen.