Hoe anorexia me veranderde

Als ik terugkijk op de periode waarin de anorexia mij het meest in haar greep hield, was ik een schim geworden van wie ik eigenlijk was. Maar ik dacht nog steeds dat er met mij niets aan de hand was. Ik was ervan overtuigd dat ik helder na kon denken en rationele beslissingen kon nemen. Niets was minder waar. De anorexia had volledig bezit van me genomen. Ik leefde niet alleen met de anorexia, maar ook voor de anorexia. Achteraf gezien denk ik: ‘wie was die persoon?’ omdat ik mezelf er voor het grootste gedeelte niet meer in herken. Ik wil je vertellen wat er met me gebeurde toen de anorexia mijn leven overnam.

Beperkte denkwereld

Mijn denken werd heel erg beperkt door de anorexia. Ik kon alleen nog denken aan eten en bewegen. Er was voor eigenlijk niets anders meer ruimte. Dit constateerde ik zelf niet, maar dat zeiden mijn therapeute en mijn beste vriendin. Ik merkte wel dat ik gesprekken steeds moeilijker kon volgen en niet meer goed kon onthouden wat er werd gezegd. Ook vond ik het lastig om beslissingen te nemen die niet met de anorexia te maken hadden. Hiervoor was simpelweg geen ruimte in mijn hoofd. Ik was besluiteloos geworden. Boeken lezen lukte ook niet meer, omdat ik er de concentratie niet voor had. En dat, terwijl ik juist zo graag las.

Sociaal isolement

Doordat de anorexia zoveel tijd innam en doordat ik achterdochtig werd, isoleerde ik mezelf. Ik vond het steeds moeilijker om sociaal contact te maken en vulde al bij voorbaat in dat de ander me niet aardig zou vinden of zelfs een hekel aan mij zou hebben. Dit kwam, achteraf gezien, door de anorexiastem die me vertelde dat ik niet goed genoeg was en door de ondervoeding. Daarbij werd ik minder sociaal doordat ik steeds moest bewegen en in die zin dus niet aanwezig was. Ik móest lopen en bezig blijven.

Sneller boos

De anorexiastem dicteerde wat ik moest doen en ik was in mijn hoofd steeds bezig met wat ik wel en niet mocht eten. Hierdoor werd ik chagrijnig. Ik was sneller boos en geïrriteerd omdat er in mijn hoofd geen ruimte was voor andere dingen en mensen. Ik werd daardoor een heel vervelende versie van mezelf. Ook als ik eten aan het maken was, wilde ik dat er niemand in de buurt was. Ik moest me helemaal alleen kunnen focussen op het voedsel en drinken dat ik klaarzette. Door de ondervoeding en doordat ik honger had, was ik sneller boos, zelfs om kleine dingen die er helemaal niet toe deden. Daar kan ik me nog steeds voor schamen.

Niet blij

‘Anorexia killed my happiness’. Ik kon me niet meer blij of vreugdevol voelen. Ik kon nog wel blij dóen en lachen op de momenten dat dit hoorde, maar vanbinnen ging er geen vuurtje meer branden. Ik stond op de overleefstand. Ik hongerde mijn lichaam en geest uit en er bleef steeds minder van mij over. Wat ik erg vond, is dat mijn gevoel voor humor verdween. Ik voelde me zo somber dat er zelfs geen grapjes meer over mijn lippen kwamen. Dat was voor mij wel een teken dat de anorexia haar klauwen heel stevig in mij had gezet.

Moe

Waar ik veel last van had, is moeheid. In het begin gaf de anorexia me een boost. Ze spoorde me aan om door te gaan en ik gíng door. Ik dacht dat ik over een tomeloze hoeveelheid energie beschikte. Feitelijk gezien liep ik zonder brandstof en maakte ik mijn lichaam kapot. Naarmate mijn herstel vorderde, begon ik te voelen hoe moe ik eigenlijk was. Ik luister inmiddels beter naar mijn lichaam en ik ga regelmatig rusten als ik dit nodig heb. Ik heb het idee dat de anorexia minder vat op mij heeft doordat ik mezelf beter voed en doordat ik toegeef aan mijn moeheid.

Samenhang

Ik realiseer me nu, als ik terugkijk naar de meest donkere perioden, dat alles met elkaar samenhing. Doordat ik me lichamelijk en geestelijk slecht voelde, ontwikkelde ik een tunnelvisie: ik keek alleen nog door de ogen van de anorexia. Mijn negatieve gedachten namen hierdoor toe, waardoor ik weer minder ging eten en meer ging bewegen en waardoor ik me meer isoleerde. Ik was in een vicieuze cirkel terecht gekomen, en ik had anderen nodig om hier weer uit te komen.

Verandering

Het voornaamste wat ik je mee kan geven: zoek en aanvaard hulp. Je kunt deze strijd niet in je eentje blijven voeren. De anorexia bezet je lichaam en geest en zorgt dat je steeds verder af komt te staan van de persoon die je werkelijk bent. Ik zou heel graag willen afsluiten door te zeggen dat ik weer helemaal mezelf ben, maar dat is niet zo. Ik heb nog een weg te gaan, maar ik merk wel dat ik mezelf beetje bij beetje weer hervind. Kort geleden nog zei mijn psychiater dat mijn huid er goed uitzag, dat mijn ogen weer sprankelen en dat ik rust uitstraalde. Dat vond ik heel fijn om te horen. Ik ben er nog niet, maar ik ben goed op weg.

Hoe heeft de anorexia jou veranderd?