Hoe anorexia mijn identiteit stal en hoe ik deze (her)ontdek

Als je 24/7 leeft met anorexia, voelt het op een gegeven moment alsof je geen anorexia hébt, maar bént. Voor mij gold dat ik zo verstrengeld was met het anorectische deel in mij, dat ik het gevoel had dat ik alleen nog maar anorexia was. Ik voelde me niet mezelf meer. Ik leefde alleen nog maar naar de regels, voorschriften en restricties die de anorexia me oplegde. Anorexia zorgde ervoor dat ik langzaam maar zeker mezelf verloor. De anorexia stal mijn identiteit. In deze blog vertel ik je wat mij heeft geholpen om mijn identiteit te (her)ontdekken.

Wie ben ik?

Ik heb altijd al moeite gehad om mezelf te definiëren. Ik was altijd op zoek. Wie was ik? Wat wilde ik? Welke keuzes pasten bij mij? Ik wist het niet. Ik focuste me op wat de ander wilde, volgde mijn vriendinnen en voegde me naar wat zij (mogelijk) wilden. Je identiteit wordt mede gevormd in contact met de ander, maar ik ging zo op in die ander, dat ik mezelf niet was. Het voelde soms alsof ik vervloeide met de ander. Dat was eng, want ik stond niet in contact met wie ik was of kon worden.

Over identiteit

Identiteit is niet een vaststaand iets, je ontwikkelt je identiteit door de ervaringen die je opdoet. Je komt stapje voor stapje dichterbij wie jij bent als mens. En dan nog ben je er niet, want er is geen eindpunt. Je blijft je ontwikkelen, en daardoor ontwikkelt je identiteit zich ook. Wat onlosmakelijk met je identiteit is verbonden, is het stellen van grenzen. Je vergelijkt je met anderen, kijkt waarin jullie overeenkomen en waarin jullie verschillen. Vervolgens bepaal je wat jij wel en niet wilt. Je stelt grenzen. Als ik naar mijn identiteitsontwikkeling kijk, was het stellen van grenzen iets waar ik helemaal niet goed in was. Ik was te veel bezig om op een ander te lijken, gewoon omdat ik niet wist wie ik was en hoe ik mezelf kon vinden.

Erbij horen

Wat niet hielp, is dat ik op de middelbare school gepest werd. Ik leerde dat ik niet goed genoeg was zoals ik was, en ik liep elke dag op mijn tenen omdat ik er zo graag bij wilde horen. Ik wilde deel uitmaken van de groep, iets voorstellen, iemand zijn. Ik denk dat toen al de zaadjes voor mijn eetstoornis gepland werden. Ik was zo onzeker en voelde me eenzaam. Dit kwam ook omdat ik zelfs met mijn ouders niet deelde wat er op school gebeurde.

Valse identiteit

Ik zocht mezelf, maar vond haar niet. Er was zoveel onrust in mij, dat ik een houvast zocht. Deze vond ik in weinig eten en bewegen. Ik vond mezelf dik, al was ik dit feitelijk niet. Ik moest dunner worden, moest ergens goed in zijn. En ik wérd goed in dun zijn. Hier haalde ik een gevoel van trots uit….in het begin dan. Naarmate ik dunner werd, gaf ik de regie steeds meer uit handen aan de anorexia. Ik had niet meer het gevoel dat ik anorexia had, maar dat ze mij had. De anorexia gaf me een gevoel van identiteit. Ik was iemand die zichzelf aan strenge regels kon houden, die hongersignalen kon negeren en op een gegeven moment niet meer voelde, ik was iemand die bewoog tot haar lijf er pijn van deed. Tegelijkertijd wist ik niet meer wat ik werkelijk voelde en wilde. Ik was mezelf kwijt. Niets identiteit. De anorexia was een valse identiteit. Eentje die zich voordeed als mij, maar die totaal niets zei over de (eens) spontane en creatieve jonge vrouw die ik diep vanbinnen was/ben.

Werkelijke identiteit (her)ontdekken

Voor mij is het hebben van een gevoel van identiteit onder andere hiermee verbonden:

• ik kies welke wegen ik insla (en welke niet);
• ik weet waarom ik doe wat ik doe en laat wat ik niet wil;
• ik voel me verbonden met de mensen om me heen;
• ik voel me lekker in mijn vel en ben tevreden over wie ik ben en hoe ik met anderen omga.

Ik heb mezelf in de loop van de jaren steeds beter leren kennen. Wat mij heeft geholpen in het proces van het (her)ontdekken van mijn identiteit:

• praten over mezelf en wat me bezighoudt (in therapie);
• schrijven over wat ik denk, meemaak en voel;
• activiteiten ondernemen en ervaren wat me wel en niet aanspreekt;
• aan anderen vragen welke kwaliteiten zij bij mij zien;
• mijn grenzen aangeven en geen sorry te zeggen als ik dit doe;
• leren vertrouwen op mijn gevoel als ik blijdschap of juist weerstand ervaar;
• durven dromen over de toekomst en wat ik mezelf zie doen en wat me blij maakt.

Het ontwikkelen van mijn identiteit is een hobbelig ritje en de reis is nog lang niet klaar. De anorexia vormt nog steeds een (vals) onderdeel van mijn identiteit, maar ik weet haar steeds vaker af te schudden en een pad te kiezen waarvan ik weet dat het bij mij, bij mijn werkelijke ik past.