Hoe ga je tegen de anorexia in?

Ik at een chocolade muffin en dacht dat ik hersteld was. In mijn gedachten luidden de kerkklokken, werden de slingers opgehangen en werd ik overladen met cadeautjes. Echter, mijn positieve intentie werd overschreeuwd door de anorexia en dit leidde tot een mega schuldgevoel en een enorme schaamte omdat ik me ‘zo had laten gaan’. Gevolg: compenseren. En zo maakte ik die ene, herstelwaardige stap, in een klap ongedaan. Het klinkt wellicht hard, maar je bent niet in herstel als je een dag, een keer iets eet wat je lekker vindt, of waar meer suiker of vet inzit dan in de voedingsmiddelen die je normaal eet. Misschien verlang je er nu naar om overladen te worden met complimenten en te horen hoe goed je bezig bent, maar is dat wel zo? Wees eerlijk naar jezelf. Als je blijft compenseren, op welke manier dan ook, wis je je positieve gedrag uit en geef je de anorexia alle ruimte om te regeren en heersen.

Hersens bijsturen

Het is belangrijk dat je je hersens leert dat de boodschappen die de anorexia je geeft, niet kloppen. (Ook al voelen ze als waarheid). Je kunt deze boodschappen of gedachten alleen ontkrachten door ze tegen te spreken. Een keer. En nog een keer. En nog een keer. Totdat je brein weet dat jij het bij het rechte eind hebt. Stel, je bent net als ik gepest en je werd ‘lelijk’ genoemd. Als je dit maar vaak genoeg te horen krijgt, ga je dit geloven. Gelukkig is het omgekeerde ook waar: als je maar vaak genoeg zegt en hoort dat je mooi bent, maak je nieuwe neurale paden in je hersens en wordt deze uitspraak waarheid.

Dealen met de angst

Voor mij gold dat het geven van andere boodschappen aan mijn brein alleen niet genoeg was. Nee, er stond me nog veel meer te doen: eten en dealen met de angst om aan te komen. Elke extra hap die ik nam, vervulde me met schuld- en schaamtegevoelens. Daaronder zat de angst dat het getal op de weegschaal zou stijgen en dat mijn lijf zou veranderen in een vormeloze klomp vet. Mijn behandelaar vertelde me dat ik door de angst heen moest en beloofde me dat het daarna beter zou worden. Ik geloofde hier niets van. Ik nám die extra hap en die extra maaltijd en de angst was ongelofelijk groot. Het voelde als het ergste wat me kan overkomen. Drama, vond ik het. Maar het mooie was, de angst ging ook weer weg. Angst blijft niet 24/7. Angst komt en gaat. En zo zette ik elke keer een stap en at steeds meer en de angst werd steeds minder, totdat deze wegebde en uiteindelijk helemaal verdween. 

‘Ook dit gaat voorbij’

Dealen met de angst betekende voor mij ook dat ik hier open over was. Dat ik mijn man en andere naasten deelgenoot maakte van mijn strijd. Ik had het nodig om van me af te praten, om mijn angst te delen en om gerustgesteld te worden. Om over mijn hoofd geaaid te worden en te horen dat het goed zou komen. Ik weet nog goed dat ik op de bank ging liggen onder een deken en de angst over me heen liet komen, door mijn aderen liet stromen, net zolang totdat deze angst wegebde. Ik moest denken aan de welbekende woorden: ‘Ook dit gaat voorbij’. Dit mantra herhaalde ik in mijn hoofd. Ik moest hier doorheen. Ik wilde immers herstellen, me beter voelen, meer energie hebben, blijer zijn en gezelliger voor mezelf en mijn omgeving.

Herhaling is key

Herstel staat of valt met herhaling. In dit geval: blijven eten, blijven praten, blijven dealen met de angst en níet compenseren. Ik was er een kei in om, zoals genoemd, een muffin te eten en dan een flink stuk te gaan wandelen in een moordend tempo. Ik realiseerde me op dat moment wel dat ik niet ‘goed’ bezig was en dat dit contraproductief werkte, maar ik was nog te zeer in de ban van de anorexia. Pas toen ik meer ging eten en bleef eten, verdween de angst naar de achtergrond, steeg mijn gewicht en nam mijn bewegingsdrang af. Dat het een zware weg is, erken ik. Ik weet nu echter ook, dat verandering mogelijk is. Dat ik hiervoor kan kiezen. Ik, het gezonde deel in mij. En dat kun jij ook.

Mocht je nog vragen hebben, mail me gerust.