Leven is eng, of niet?

Ik merkte het een aantal maanden geleden: ik maakte een grapje en moest hier zelf heel hard om lachen. Voor het eerst sinds lange tijd hoorde ik mezelf weer écht lachen. Een lach die diep vanuit mijn binnenste kwam en die echt en oprecht was. Ik voelde me weer even mezelf, een mens. De anorexia was mijlenver weg op dat moment. Ze deed er niet toe. Waarom zou ze? Ik had plezier en ik dacht geen moment aan eten, bewegen of aan mijn lijf. Ik ervoer alleen de grote glimlach op mijn gezicht. Even was het leven niet eng, maar gewoon fijn.

Angst om te leven

Ik vond het eng om te leven. Ik had bijna altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg was en dat ik er niet mocht zijn. Ik was altijd al een onzeker, gevoelig kind en toen ik op de middelbare school gepest werd, versterkte dat het gevoel van mijn overbodigheid. Een aantal jaren later deed de anorexia haar intrede. Ze kondigde zichzelf niet aan, ze sloop mijn leven binnen. En zo gingen er jaren voorbij waarin ik worstelde met mijn lichaamsbeeld, met eten en met compenseren. Ik zocht zo naar houvast en tegelijkertijd naar een ‘escape’, want ik durfde er niet te zijn. Ik mocht er niet zijn. Was onwaardig als mens.

Innerlijke pijn

Anorexia is een copingmechanisme om te dealen met innerlijke pijn. Ik dacht dat ik de anorexia nodig had om het leven aan te kunnen. Om te kúnnen leven. Maar niets was minder waar. De anorexia ontnam me steeds meer: mijn levendigheid, mijn vrolijkheid, mijn gevoel voor humor, mijn dromen, ambities. De anorexia haalde de teugels strak aan. Ik moest volgens haar regels leven. En, eerlijk is eerlijk, in het begin was dat fijn. Het gaf me een veilig gevoel om te weten waar ik aan toe was. Maar naarmate de tijd verstreek, begon ik in te zien dat het een schijnveiligheid was, dat ik me steeds minder mezelf voelde. De anorexia nam zoveel plek in in mijn hoofd, dat ik voor 90% anorexia was en nog slechts voor 10% Heleen. Ik voelde dat ik verloor aan levenskracht aan levensdrang.

Verantwoordelijkheid dragen

Leven gaat hand in hand met het dragen van verantwoordelijkheid. Ik heb dit altijd moeilijk gevonden, omdat ik liever niet aangesproken wordt op mijn gedrag. Ik heb namelijk vaak de angst dat ik iets niet goed heb gedaan en daar blijf ik dan over malen. Anorexia zorgt ervoor dat je je kunt onttrekken aan je verantwoordelijkheden. Niet eens zozeer bewust, maar als ik bijvoorbeeld moet bewegen van de anorexia, ben ik er niet voor mijn gezin. Als jij geen energie hebt en je niet kunt concentreren, kun je je huiswerk niet maken. Het kan fijn voelen om minder verantwoordelijkheden te moeten dragen. Je bent immers heel druk om alle restricties van de anorexia te volgen. Je dag is al vol en je bent mogelijk al overprikkeld. Feit is echter, dat je veel mist van het werkelijke leven. Het leven waarin je je gelukkig en jezelf kunt voelen. Waarin je vrij bent van dwang en drang vanuit de anorexia.

Herstel is een keuze

De grote vraag is nu, hoe claim je je eigen leven weer terug? Hoe bevrijd je jezelf uit de handen van de anorexia? Laat ik voorop stellen dat je hierbij alle steun kunt gebruiken die je nodig hebt. Uiteindelijk is het echter aan jou om stappen te zetten. En de eerste stap is en blijft: je lijf meer eten geven. Tegen de anorexia ingaan. Hoe moeilijk ook. (Ik heb hier een aparte blog aan gewijd). Anorexia is geen keuze, herstel wel. Ik geloofde dit eerst niet, omdat ik niet het gevoel had dat ik een keuze hád. Ik werd compleet geregeerd door de anorexia. Maar ik ben en blijf een mens. En mensen kunnen en mogen keuzes maken. Keuzes voor jezelf, vanuit compassie en voor je eigen welzijn. Is dat gemakkelijk? Nee, allerminst. Is het mogelijk? Ja, zeker.