Moe van het vechten tegen de anorexia? Dit is wat je kunt doen

De anorexia maakt het me moeilijk. Ik moet van alles. Er zijn allerlei regels, geboden en verboden waar ik me aan moet houden. Ze zwaait de scepter en deinst niet terug voor mijn ja-maren, twijfels en worstelingen. De anorexia heeft mij en mijn leven overgenomen waardoor ik niet meer vrij keuzes kan maken. Zij bepaalt hoeveel ik eet, beweeg en wat ik wel en niet mag doen. Mijn wereld wordt steeds kleiner. En ondertussen ben ik de strijd met deze onzichtbare vijand meer dan moe. Herkenbaar?

Dagelijks gevecht

Het hebben van anorexia is voor mij een dagelijks gevecht tegen een innerlijk stem met een negatieve insteek. Een negativist pur sang. De eetstoornis holt mijn lichaam uit. ‘…Left you a hollow body, skin and bone’ zingt Tracy Chapman heel treffend. Ik ga elke dag een gevecht tegen een deel van mezelf aan. Een deel dat zo eigen voelt maar tegelijkertijd niet bij mij past. Ik wil vrij zijn en niet meer gevangen zitten in een lijf dat onderhand een kerker is geworden.

Wat ik je mee wil geven

Ik heb een paar keer het punt bereikt waarop ik dacht: ‘Het leven hoeft voor mij niet meer.’ De anorexia was zo sterk en had me alle kracht ontnomen. Ik hoopte dat mijn leven zou eindigen. Dat gebeurde gelukkig niet, want het tij keerde. Niet zomaar, niet vanzelf en zeker ook niet snel. Maar het gebeurde. Wat ik je mee wil geven:

1. Het is logisch dat je moe bent

Vechten tegen anorexia is mega vermoeiend. Leg je daar – letterlijk – bij neer. Neem je rust, ook al schreeuwt de anorexiastem dat je nog x-minuten moet wandelen of oefeningen moet doen. Je lijf kan niet meer. Het is op. Voorkom dat je flauwvalt of neervalt door op je bed of op de bank te gaan liggen. Niet zitten. Liggen. Begin met vijf minuten en bouw dit steeds verder uit. De eetstoornis stem in je hoofd zal hevig protesteren. Sta haar dit toe, maar geef niet toe. Je lichaam zal je dankbaar zijn. Belangrijk: het rusten is geen uitstelmoment om daarna extra veel of extra hard te gaan bewegen of om op een andere manier te compenseren. Ik ken die neiging, maar weet ook dat je je lijf daar helemaal kapot door kunt maken. En waarom? Waarvoor?

2. Zoek steun

Je loopt op je laatste benen. Je bent uitgeput. Je kunt deze strijd niet alleen aan. Zoek steun bij de mensen die je dat kunnen geven. Al is het om even bij je te zitten, je hand vast te houden, je een knuffel te geven, je te zeggen dat ze de strijd zien. Verwacht niet dat de ander je altijd begrijpt, dat hoeft ook niet. Als de ander er maar is en onbevooroordeeld naar je kan luisteren. Geef aan wat je wel en niet verwacht van de ander zodat hij of zij je gerichter kan helpen. Je hoeft het niet alleen te doen.

3. Zoek afleiding

Wat vind je fijn om te doen? Of: wat vond je fijn om te doen voordat de eetstoornis je leven binnensloop? Pak het weer op. Voor mij is schrijven een manier om mezelf af te leiden van de anorexia en om mezelf te uiten. Voor jou is het misschien tekenen, een collage maken, muziek luisteren of Netflix kijken. Doe iets wat bij je past en je zult merken dat de stem van de eetstoornis (tijdelijk) minder luid of even helemaal niet aanwezig is.

4. Vind een veilige plek in je hoofd

Door je een plek voor te stellen waarin je je veilig voelt en jezelf mag zijn, versterk je je eigen gevoel van zijn. Zeker als dit zo onder druk staat door de eetstoornis. Beeld je een plek in waar je je goed voelt. Dat kan van alles zijn: een strand, een bibliotheek, een bos, een bad of bed. Stel je voor dat je daar bent en ga dan met al je zintuigen na hoe het daar voelt: wat ruik je, wat voel je, wat proef je. Laat je beschermen. Op deze manier kun je de paniek verminderen en de rust en veiligheid in jezelf zoeken.

5. Voed je lichaam

Dit is het beste advies dat ik je kan geven, maar het meest moeilijke om te horen. Maar de enige manier waarop je je minder moe en verslagen voelt, is door te gaan eten. Voed je lichaam want het schreeuwt om eten, ook al wil de eetstoornis stem je iets anders doen geloven. Mijn doodswens nam af doordat ik meer at. Mijn hersens begonnen weer beter te werken. Dat doffe gevoel in mijn geest nam af en er ontstond weer ruimte om helder te denken. Want, ook al denk je dat je helder denkt, anorexia maakt wolken en watten in je geest en leidt je om de tuin. Ze wil dat je haar pad volgt en haar gelooft, maar het enige wat ik geloof is dat ze ongelijk heeft. Ze vervreemdt je van jezelf en daarmee van anderen.