Ik kijk in de spiegel. Kijk nog eens. Ik ben het, maar toch ook niet. Mijn lichaam is in korte tijd erg veranderd. Mijn hersens kunnen dit proces niet bijbenen. Ze zijn gewend aan een ander beeld. Een beeld waarin de anorexia overheerste en niet alleen bezit had genomen van mijn geest, maar ook dicteerde hoe mijn lichaam eruit moest zien. Inderdaad, zo dun mogelijk en het liefst zo mager dat de dood bijna voelbaar in mijn nek hijgde. Uiterst zieke gedachten, die nu gelukkig naar de achtergrond zijn verdwenen. Maar nu? Nu moet ik leren leven in een lijf dat niet als het mijne voelt. Hoe ik dat doe…