Toestemming vragen om te eten

Toen ik eenmaal actief besloten had om te gaan herstellen, kreeg ik te maken met een apart ‘bijverschijnsel’: ik ging de mensen in mijn omgeving (mijn man en ouders) toestemming vragen om te eten. Niet als het ging om mijn ‘standaard’ maaltijden, maar als het ging om iets daarbovenop. En dit waren meestal suikerrijke of vetrijke voedingsmiddelen, zoals een stuk appeltaart, een Sundae ijsje (met extra karamelsaus) van de Mac of pizza. Ik, als volwassene, vroeg aan een andere volwassene óf ik iets mocht eten. In mijn geest klonk dit heel logisch, maar als ik er nu op terugkijk, denk ik: waar was ik mee bezig? Waarom deed ik dat? In deze blog beantwoord ik deze vragen en geef ik aan wat je kunt doen om jezelf permissie te geven om te eten.

Verlangen naar eten

Het feit dat ik toestemming vroeg om iets te eten, betekende natuurlijk dat ik dondersgoed wist waar ik behoefte aan had. Mijn lijf liet me feilloos weten wat het nodig had: vooral zoet en vet eten. Mijn lijf hunkerde ernaar. Ik verlangde ernaar. En het is vreemd om te denken dat een ander mij iets zou willen ontzeggen. Waarom zou de ander ‘nee’ zeggen op mijn vraag? Hij/zij zou wel gek zijn. Hij/zij zag namelijk hoe ik eraan toe was en hoe weinig energie ik had. Ik wist dus ergens ook wel dat het antwoord ‘ja’ zou zijn. Waarom zou ik de vraag dan stellen, als ik het antwoord al wist?

Anorexiastem omzeilen

Ik vroeg toestemming om iets te mogen eten om de anorexiastem te omzeilen. Als een ander zou zeggen dat ik iets mocht, dan had ze minder weerwoord. Ergens vond ik het ook fijn dat een ander verantwoordelijkheid droeg. Hij/zij bepaalde wat ik kon eten en dit was voor mij een zorg minder. Ik besteedde mijn eetlust als het ware uit. Maar, erop terugkijkend, was het ook gemeen van mij, want nu kon ik de ander ervan langs geven als ik na het eten van de gewenste voedingsmiddelen, last had van schuld- en spijtgevoelens. Ik moest zélf de verantwoordelijkheid nemen voor mijn keuzes. Ik kom hier zo nog op terug.

Geen kind

Ik ben inmiddels gestopt om toestemming te vragen aan anderen om iets (lekkers) te mogen eten. Ik realiseerde me dat ik geen kind ben dat zijn/haar ouders moet vragen of het bijvoorbeeld een snoepje mag. Ik ben volwassen! Ik kan en mag zelf bepalen wat ik eet. Daar heb ik de ander niet voor nodig! Ik heb ze veel harder nodig nadat ik iets gegeten heb en dit moet verdragen. Ik moest leren om mezelf permissie te geven om alles te eten waar ik naar verlangde. En dat betekende dat ik mijn kaken op elkaar moest houden als de vraag: ‘Mag ik…eten’ weer in me opkwam. Ik had mezelf aangeleerd om toestemming te vragen, ik kon het ook weer afleren.

Naar mezelf luisteren

Daarbij komt, dat mijn ‘trucje’ om de anorexiastem te omzeilen, natuurlijk niet werkte. Ik at dingen waarvan ik wist dat ze daartegen in opstand zou komen. Ik deed niet wat ze me opdroeg. Ik luisterde niet naar haar restricties. Ik luisterde naar mezelf. Het gezonde deel in mij dat heel graag beter wilde worden en zo verlangde naar al dat lekkers dat er te koop is. Ik verlangde naar chips, chocoladetaart, friet, oude geitenkaas en ga zo maar door. De anorexia had me geleerd dat al deze producten fout en slecht waren. Dat ik deze niet moest nemen. Niet. Nooit meer. En ik geloofde haar. Gelukkig kwam ik bij zinnen. Dit kwam bij mij doordat ik zo’n enorme honger had. Ik móest gewoon eten. Ik kon het niet meer opbrengen om te luisteren naar de vernietigende stem van de anorexia. Ze schreeuwde bij elke hap die ik nam, maar ik luisterde niet, ik kauwde en slikte (en herhaalde dit steeds opnieuw).

Verantwoordelijkheid dragen

Ik noemde al dat ik de verantwoordelijkheid terugpakte. Hier wil ik nog wat verder op ingaan. Verantwoording dragen is onderdeel van het volwassen leven. Het gaat om jouw keuzes en daar horen nu eenmaal consequenties bij. Dat klinkt misschien kinderachtig, maar als je anorexia hebt, kun je op een gegeven moment niet meer goed bepalen wat goed voor je is. Je luistert te veel, te lang en te vaak naar de anorexiastem. Deze gijzelt je eens zo gezonde brein. Je moet, net als ik, tegengas geven. Doen wat de anorexia je verbiedt. Wie is die stem in je hoofd nu eigenlijk? Dat is een akelig, negatief en een soort afgesplitst deel van jezelf. Ze is een misplaatste regiehouder. Daarom moet jij doen wat niet goed voelt en wat de anorexia je verbiedt: eten, dooreten en blijven eten en praten over wat je ervaart. Delen hoe groot je angst is, hoe zeer je je schuldig voelt en hoe erg je je schaamt of hoe boos of verdrietig je wellicht bent.

De enige die toestemming kan geven als het gaat om jouw leven en wat jij eet, ben jij zelf.